Beperktedijkbewaking schreef op 14 mei 2019 18:05:
[...]
Het gaat niet om eenmalige onderhandelingen in een bepaald jaar, het is een lang proces van geven en nemen geweest. Het begon voor de ambtenaren met 10% loonverlaging in 1981, tijdens de toenmalige crisis. Ik herinner me het nog goed. Hoewel mijn vrouw en ik beiden werkten (voor 60% resp. 80% fte zolang de kinderen nog niet naar school gingen) moesten we toch een aantal jaren de broekriem aanhalen. We hadden een jaar eerder net een hypotheek met een rente van 10%(!) afgesloten, hoge kosten voor kinderoppas, (noodzakelijk) twee auto's, etc.
Later begon er meer ruimte te komen, zo vanaf 1988. VUT-regelingen (door iedereen toegejuicht, het hielp immers tegen de werkloosheid), inflatiecorrecties, en ja, ook 'lage' pensioenpremies. (Premievakanties zijn er bij het ABP nooit geweest.)
Inderdaad ging het bij de cao-onderhandelingen met het rijk vooral om het actuele nettoloon, minder over de pensioenregelingen. Immers de pensioenen voor ambtenaren werden door de overheid 'gegarandeerd'. Het ABP was toen eigenlijk een onderdeel van de rijksbegroting, vallend onder het Min. v. Fin.
Later in de 90-er jaren kwam er ook arbeidstijdverkorting, in de vorm van een 36-urige werkweek of 'ATV-dagen'. Maar dat speelde niet alleen bij ambtenaren, ook in het bedrijfsleven waren er dergelijke ontwikkelingen.
In die sfeer vonden de onderhandelingen over de verzelfstandiging van het ABP plaats. Dat ging stapsgewijs, tot het uiteindelijk in 1996 definitief zover was.
En daarbij is veel mis gegaan. De vakbonden hebben niet goed opgelet, die keken vooral naar de inhoud van het loonzakje op dat moment. Die neiging hebben ze nog steeds, getuige het feit dat men ook nu nog (of weer) te lage premies voor lief neemt (premiedekkingsgraad is < 90% ipv 100%).
Hoe dan ook, de kabinetten van Lubbers en Kok kwam op een goedkope manier onder de 'pensioengarantie' uit. De goede beleggingsrendementen en de hoge rekenrente van toen (formeel gemaximeerd op 4%) verhulden dat de verzelfstandigde pot van het ABP onvoldoende gevuld was voor eventuele magere jaren in de toekomst. Ook met arbeidsongeschiktheids- en VUT-regelingen werd gesjoemeld. De volksvertegenwoordigers accepteerden de vage beloften van Lubbers en keken de andere kant op. Lubbers heeft e.e.a. zelf later toegegeven (@ffff: wel erg goedkoop om dat af te doen als geprevel van een oude man, jij begint kennelijk ook te prevelen).
Het terugstorten van minimaal 15 mrd door de overheid zal wel niet haalbaar zijn, ook omdat het precieze bedrag lastig te berekenen is en heel veel discussie zou geven. Maar een kleiner bedrag om kortingen te voorkomen is goed te verdedigen. Het allerbeste zou natuurlijk zijn om af te stappen van de archaïsche FTK-regels en de keuze voor zo'n absurd lage rekenrente, en over te gaan naar een veel realistischer rekenrente van minstens 2,7%.