jonas schreef op 6 november 2011 12:45:
Welke posters hadden in deze draad het lef tegen het domme linkse emotionele gebler zonder enig nadenken over feiten en rationele anayse in te gaan? Wie waren die in en in slechte posters? Achteraf als mosterd na de maaltijd krijgen ze na de eerdere overspannen linkse indoctrinatiecampagne in het NRC, de Volkskrant, NOS, VARA toch wat van hun gelijk in de Volkskrant.
Waarom wordt mevrouw Albayrak niet eens kritisch bevraagd over haar gedraai en loopt men achter iedere scheet binnen de CDA aan? Waarom vraagt men zich niet af of onze bejaarden een koekje minder moeten krijgen om opleidingen voor Afrikanen hier te betalen? Is links wel tegen economische vluchtelingen of is het laat iedereen maar komen. Wie zou dat laatste moeten betalen?
Kortom links heeft zich wederom laten ontmasteren als rucksichlose machtsdenkers
zonder aandacht voor feiten en met uitscheakeling van elk gezond verstand. Oh, oh wat zijn we toch een nobel mens; is het niet links? Het gaat toch immers om het lekere gevoel: de andere mensen zijn slecht en wij linksen zijn de kruisridders van het "goede"!
Hier onder opinie In de Volkskrant zaterdag j.l.
"Politiek draait steeds meer om het demonstreren van een mooie inborst, aangezien de reële sociaal-economische kwesties worden bekokstoofd in kantoren waar wij toch geen invloed hebben. Dat stelt politiek redacteur Martin Sommer.
De ideologie is weg, maar de haat is groter dan ooit Langzamerhand zal iedereen wel zijn bijgekomen van het schamen, walgen en worstelen, met andere woorden van zijn eigen mooie gevoelens over Mauro. Tijd om nog eens naar de kwestie zelf te kijken. Achteraf is natuurlijk de vraag hoe de Maurozaak zo kon opvlammen tot het meest theatrale stukje 'dramademocratie' (naar de socioloog Mark Elchardus) ooit. De foto van Mauro met traan stond op de voorpagina van Spits, Metro en de Telegraaf en alleen in deze krant viel te lezen dat hij níet was genomen nadat de jongen had gehoord dat het voorlopig niks zou worden met die verblijfsvergunning.
Hoge emoties
De emoties liepen hoger op dan bij het Afghaanse meisje Sahar of bij de Congolese voetbaljongen Eric of indertijd bij de kleermaker Gümüs. Dat lag niet aan Mauro zelf, wiens drama deze week wel van enige nuance werd voorzien. Zo bestond in de tijd dat hij kwam hier wel degelijk een georganiseerde alleenstaande-minderjarige-asielzoekers-industrie. Met name vanuit Angola, waarvandaan gegoede Angolezen hun kinderen deze kant opstuurden. Ze hielden contact met huis, zo ook Mauro. Het speciaal opgekalefaterde weeshuis in Luanda dat de arme teruggestuurde weesjes zou opvangen heeft tot de dag van vandaag nul klanten aan de poort gehad. Ze gingen gewoon naar hun familie.
Mauro werd dus politiek gemaakt, nijver geholpen door de media. De aanstichters waren de twee CDA-dissidenten die vooral met hun gezichtsverlies bezig waren en de afdeling Limburg van dezelfde partij die punten dacht te scoren. En daartegenover de oppositie, aangevoerd door GroenLinks, die Mauro als breekijzer gebruikte om een verafschuwd kabinet te beschadigen. Dat alles onder het uitspreken van vrome mompelingen dat de Kamer zich natuurlijk niet met individuele gevallen moest inlaten.
Geen stap verder
Links en rechts blijken elkaar qua populistische oprispingen aardig in evenwicht te houden. Het briefje dat Henk Bleker over tafel schoof bij P&W is keurig in balans met de dramatische oproep van Mauro die hijzelf niet had gelezen. De half doorgesneden hals van Spekman kon het moeiteloos opnemen tegen het achteraf slappe doe es normaal man van Wilders en de premier. En uiteindelijk was Mauro geen stap verder dan in het begin, omdat GroenLinks het van groter belang vond het CDA te beschadigen door een motie op de lange baan te schuiven waarmee de jongen in elk geval voorlopig in Nederland had kunnen blijven.
Mauro overschaduwde volkomen het oneindig belangrijker nieuws van het begin van het einde van de euro. Ook het CDA-congres ging alleen maar over Mauro. Begrijpelijk en misschien terecht, aangezien Nederland wat betreft die euro weinig in de melk te brokkelen heeft. Maar ook veelzeggend. Je hoort wel dat de politiek zo verzakelijkt is dat met het verlopen van de ideologieën ook de idealen zijn verbleekt. Het tegendeel blijkt het geval. Er is meer dan ooit plaats voor idealen. We zijn allemaal GroenLinks geworden. Politiek draait steeds meer om het demonstreren van een mooie inborst, aangezien de reële sociaal-economische kwesties worden bekokstoofd in kantoren waar wij toch geen invloed hebben.
Gapende leegte
De zaak-Mauro laat vooral de gapende leegte van het politieke midden zien. De klachten over het populisme als uitdrukking van de onderbuik kennen we. Volgens het populisme moet de politiek luisteren naar het volk en niet naar de zakkenvullers in het parle-parlement. Afgelopen week zagen we de spiegel daarvan, onder aanvoering van Carla van Os van de organisatie Defence for Children, tevens ex-kandidaat-Kamerlid voor GroenLinks. Tijdens de Mauro-demonstratie op het Haagse Plein: 'Als Leers wil dat we over een jaar precies dezelfde commotie veroorzaken, dan doen we dat.' Defence for Children wil zijn zin hebben. Dondert niet wat de ouderwetse politiek daarover beslist.
Met Elchardus kun je vaststellen dat politiek theater is geworden. Rechts de emo-politiek van de PVV die vindt dat Mauro gewoon weg moet. Links de gewetenspolitiek die vindt dat Mauro gewoon moet blijven. Tussen dat publicitaire geweld maakt de parlementaire politiek een armzalige indruk. Procedures, ellenlange vergaderingen, compromissen en het idee dat je je moet neerleggen bij een beslissing al bevalt die niet, dat is al bij al een slechte voorstelling. In het politieke theater vallen acteur en verhaal samen. Dat verklaart waarom de ideologie weliswaar is verdwenen, maar de haat groter is dan ooit. Kijk naar de arme minister Leers, die geen beste schurk op de planken zet, maar evengoed bij de uitgang door de menigte wordt opgewacht.
Martin Sommer is politiek redacteur van de Volkskrant."
Groet, Jonas