Hammer schreef op 16 februari 2025 12:39:
Ik wordt in de regel geroemd en geprezen om mijn engelengeduld ten aanzien van treuzelende ouderen en jengelende en jankende kinderen tijdens het boodschappen doen. De spreekwoordelijke botte bijl laat ik doorgaans achter in de auto liggen tijdens het boodschappen doen, ik voel mij zelden of nooit genoodzaakt hem tevoorschijn te toveren. Ook gisteren was het weer flink raak: een bejaarde oude man met een stok en een bril met op zijn kop zo’n wanstaltig achterlijke alpinopet blokkeerde het gangpad vlak voor de ingang van de supermarkt. Mijn hoofd liet rood aan, het zweet brak aan alle kanten uit en ik beet tot bloedens toe op mijn lippen. Maar, ik bleef kalm en rustig afwachten tot de oude baas door zijn door zijn vrouwelijke evenknie geattendeerd werd op zijn hinderlijke aanwezigheid die de doorstroom geenszins bevorderede. Ik trok mijn broekspijpen omhoog en stortte mijzelf ter aarde de vrouw dankend op mijn blote knieën.
Niet veel later werd ik opgeschrikt door een krijsende peuter wiens moeder weigerachtig was om Nijntje koekjes aan de winkelwagen toe te voegen. De dreumes ging stijf als een plank op de grond liggen en zette het nog harder op het schreeuwen. De moeder besloot daarop zeer wijselijk het kind haar zin te geven en legde het betreffende pak koekjes in de kar. Ik ben er een groot voorstander van om kleine kinderen te allen tijde hun zin geven, dan houden ze vanzelf op met janken.
Tijdens het afrekenen wast ik mij te onthouden van mijn standaard kassa grapjes. Ik betaalde aan de pinkassa zonder met contant geld te wapperen en ik verzuimde te melden dat ik geen bonnetjes spaarde. Bij de uitgang zag ik een man in de weer met 14 lege kratten pils. “Zo zo,” zie ik, “Gelijk maar alles van een hele week opgespaard?”.